Waarom we niet in onze kracht durven te gaan staan...
Ook mijn 3e oog zat potdicht, kon eigenlijk alleen visualiseren door me het voor te stellen vanuit mijn hoger / helder weten. Ook mijn gevoelslichaam had ik nauwelijks contact mee, zoals zo veel mannen (en mannelijke vrouwen) dacht ik te voelen* en analyseerde ik alles tot en met.
"Je hoeft het niet begrijpen, voel het maar", zeiden meerdere docenten, maar dat was 't juist, als ik echt ging voelen, kwam ik vooral veel pijn, verdriet en andere intense emoties tegen. Tuurlijk wou ik dat niet, en nam mijn onderbewuste het over.
Toch kon ik beetje voor beetje meer en meer die gevoelens en emoties toelaten. Vooral in mijn relaties met Inge en Bianca voelde ik me kennelijk veilig genoeg om uiteindelijk te ontdekken dat mijn innerlijk kind zich niet veilig voelde bij mij. Een pijnlijke maar ook bevrijdende ontdekking.
Sindsdien heb ik zo veel kwetsbaarheid mogen ervaren. Ik heb geleerd dat ik ongeacht de situatie er ten allen tijden zelf voor kan kiezen hoe ik me voel of hoe ik 'wat-ik-voel' beoordeel. Keur ik het af, stop ik het weg, of geef ik het juist alle ruimte. Mijn keus, mijn vrije wil, mijn vrijheid, mijn verantwoordelijkheid... wat een bevrijding!
Dankbaar kijk ik terug op alle lessen die ik heb mogen leren, alle ellende die ik heb mogen meemaken. Elke situatie is een mogelijkheid om te groeien. Aan mij en aan jou de keus
* (mannen denken dat ze voelen, vrouwen voelen wat ze denken)
Geïnspireerd door deze tekst