Wat je aandacht geeft, groeit

Er woedt momenteel een oorlog op deze planeet, maar het meeste gaat aan mij voorbij. Ik kijk geen tv, volg geen nieuws (tis namelijk niks nieuws, hahaha), lees geen krant en filter social media zodat ik er geen uren blijf hangen en alleen lees wat ik leuk grappig interessant of relevant vind. Ik ben heel bewust van waar ik mijn tijd energie en aandacht aan besteed.

Tuurlijk zie ik wel de berichten voorbij komen over wat er achter de schermen allemaal gebeurd, over de 1%, de verdeeldheid die opzettelijk wordt gecreëerd en ga zo maar door. Maar ik geef er verder weinig aandacht aan. Ik hoor het, zie het, lees het af en toe, kijk eens een youtube filmpje en heel soms duik ik even wat dieper in iets (anunnaki, reptilians, agenda 2030, black goo). 

Een maand of wat geleden dook ik even diep in het fenomeen "channeling", vond vooral de Kevin Moore show (They call us channelers) fijn om naar te kijken en luisteren, en ontdekte zo een hele wereld die achter dit deurtje verscholen ging. Zo kom ik nu veel tegen over hybrids, walk-ins en wat wij starseeds eigenlijk hier op aarde komen doen.

Ik vind het fantastisch om mensen bevlogen te zien, gepassioneerd, in plaats van gefrustreerd. Ik heb me ook lange tijd boos gemaakt, over van alles en nog wat. Dat ze de planeet aan het vernietigen zijn, dat mensen verschrikkelijke dingen doen, voor geld, macht en uit hebzucht, maar ik werd daar niet echt blij of gelukkiger van.

Dus geef ik mijn aandacht liever aan vertrouwen, de nieuwe wereld, die zich aan het openbaren is en het ontwaken van de gehele mensheid. Deze hele plandemie zie ik als een enorme boost, een schop onder de reet, een klap in het gezicht waardoor ze eindelijk wakker worden, en dat werd hoog tijd!

Soms wordt het eerst slechter voordat het beter wordt of kan worden. Een noodzakelijkheid. Onnodig als iedereen z'n verantwoordelijkheid voor zichzelf neemt. Maar wie is er bereid om uit z'n comfortzone te komen? Wie durft er heel eerlijk naar zichzelf te kijken? Wie kent z'n schaduwkanten en omarmt die? Wie begrijpt dat polarisatie slechts een contrast is, zodat we balans tussen licht en liefde kunnen brengen?

Ik ben hier gekomen omdat deze transitie een aantal eerdere keren is mislukt (of is dat wel zo? wie weet hoort dat ook gewoon bij het grote plan) en wou zien hoe het deze keer wel gaat lukken, en aan het lukken is. Ik had vroeger weinig hoop voor de mensheid, maar zie nu dat dit een projectie was van mijn eigen onzekerheid en gebrek aan zelfvertrouwen. Ik barst nu juist van het vertrouwen. 

Wat een prachtige tijd, wat een machtig schouwspel. Scheelt wel dat ik het allemaal van een afstandje bekijk. Ik doe er niet aan mee, ben er niet tegen, respecteer ieders vrije wil, gun je jouw vrijheid om te kiezen, al doet het soms wel pijn als de mensen waar ik om geef of van hou, in mijn ogen de verkeerde keuze zie maken.

Maar ja, wat is verkeerd? Jouw ziel maakt misschien ook wel een enorme groeispurt, juist omdat je die keuze(s) maakte. Dat is voor mij vrijheid. En dat is voor mij liefde. Dat ook al ben ik het er niet mee eens, ik gun je jouw lessen, jouw ervaringen, jouw vrijheid, jouw waarheid.

Uiteindelijk brengen we al onze ervaringen terug naar de bron, en zo leert god zichzelf kennen. Zo leer jij je zelf kennen. Geniet ervan. Binnenkort is het allemaal anders en kijken we misschien wel met weemoed terug. Zo van: "Wat was het toch fijn, al die ellende. Wat groeide we hard toen hè..."