Hoe overwin je faalangst?

Gisteren een intakegesprek gehad bij een therapeut. Het wordt maar eens tijd, dat ik de wortel van m'n faalangst ga vinden. Eigenlijk al te lang met de gevolgen ervan bezig geweest. Relaties die maar niet wilden lukken, allerlei projecten en ondernemingen die maar niet van de grond kwamen, en die altijd aanwezige sluimerende depressie, waardoor telkens als het wat beter gaat, ik toch weer verval in oude patronen. Dat moet maar eens gedaan zijn...

Maar hoe doe je dat? Je faalangst overwinnen... Want, man, wat is die angst sterk. Soms heel duidelijk zichtbaar en vooral voelbaar, maar vaak ook heel sneaky op de achtergrond. Nog voor ik iets nieuws begin, sluipen de ondermijnende gedachtes al binnen. En tja, als je dat niet door hebt, dan is het project al geflopt nog voor je begonnen bent.

Twee jaar geleden ontmoette ik m'n huidige vriendin, die ook de nodige bagage met haar meedroeg. Samen hebben we al heel wat overbodige ballast overboord gekieperd. Uiteraard moesten we daar eerst doorheen. Ouder/kind stukken, verwrongen seksualiteit, verslavingen en andere verleidingen... wat een feest! Gelukkig kunnen we over bijna alles praten, want anders had het ergens al lang geëindigd in een welles/nietes discussie met een soort van vechtscheiding als gevolg.

Wat ook absoluut belangrijk is: we zijn beiden bereid naar ons zelf te kijken. Die volwassenheid ontbreekt nog in een groot deel van de mensheid. Gewoon lekker de ander de schuld geven of de vermoorde onschuld spelen, is schering en inslag op TV en meeste andere media. Ze leven ervan, zo lijkt het. Voeding voor 't ego, een zinkend schip, wat mij betreft. Schoppen tegen een dood paard is zo zinloos. Er valt niks meer te redden en roept alleen maar nog meer weerstand op. Ik zeg, lekker loslaten en leren leven vanuit 't hart. 

We staan als mensheid op een zeer belangrijk punt in onze ontwikkeling. Vaak met één been al in de Nieuwe Wereld en het andere been sleuren we er achteraan. Loslaten is echt nog niet zo makkelijk. Vooral omdat we ons niet bewust zijn, waar en wat we aan het vasthouden zijn. Angst voor het onbekende speelt hier een hele grote rol bij, want tja, hoe ziet die Nieuwe Wereld er eigenlijk uit? Ga ik nog wel een inkomen hebben, met de huidige financiële markt die op instorten staat? En hoe ga ik dan aan voedsel komen, onderdak en medische zorg?

Toch zijn dat voor mij triviale vragen. De belangrijkste vraag voor mij is: wie ben ik? Want alles wat ze me van kinds af aan voorgeschoteld hebben, lijkt één grote leugen te zijn! Als jongen hoorde je niet te huilen. Als meisje mocht je nooit je rauwe ongepolijste boosheid laten zien. En als vrouw moest je je mannetje staan, waardoor veel mannen nu in de kou staan. Als iedereen voor zichzelf zorgt, voor wie heb ik dan nog te zorgen? Juist, ook voor mezelf!

Op zich een hele mooie ontwikkeling in de mens, al leidde het eerst wel tot een hele hoop egoisme, omdat we nog niet de verantwoordelijkheid van deze keuzes overzagen. Ik besloot als kind altruist te worden en was erg begaan met het wel en wee van de planeet. Moeder Aarde had enorm te lijden onder al het geweld wat haar door de mens werd aangedaan. In m'n late puberteit schakelde ik langzaam over, blowde me helemaal suf en de hele wereld kon me geen reet meer schelen. Ik had er niks goeds over te zeggen en was daar ergens al begonnen de moed op te geven.

Dan maar een fijn plekkie voor mezelf crejeren, in een community ofzo. En nog steeds droom ik ervan om ergens in een omgeving met veel natuur te wonen met fijne gelijkgestemde mensen om me heen. Zelf voedsel verbouwen laat ik liever aan de nieuwe boer over. Mijn bijdrage zal vooral intuitief zijn, precies daar zijn waar nodig en dat brengen wat gevraagd wordt. Improviseren, inspelen, vloeien met, oftewel "in the flow" leven. Vermoed zelfs dat ik van plek tot plek zal reizen, maar sta er zeker voor open om me ergens te settelen.

Ok, even terug naar het onderwerp. Alle projecten waar ik zelf aan begonnen ben, bestaan niet meer (hier en daar nog een restje). De projecten waar ik bij betrokken was, worstelen vrolijk verder. En voor nieuwe projecten voel ik weinig inspiratie, want telkens als ik er over mijmer, zorgen in het verleden (niet) behaalde resultaten ervoor dat ik het al weer aan het ondermijnen ben, nog voor ik begonnen ben. Dat moet maar eens klaar zijn!

Waar is mijn vertrouwen?

~ wordt vervolgd ~