Slechte jeugd gehad, of viel het wel mee?

Er is nogal wat te doen rondom trauma heling. Toxische relaties, slechte jeugd of misbruik op allerlei andere vlakken - voor we naar Nieuwe Aarde kunnen, hebben we dit alles eerst te helen.

En dit is precies waarom jij deze tijd om te incarneren hebt gekozen. Waarom jij jouw ouders koos, het gezin, dorp of stad, land, etniciteit, geslacht en alles wat daar aan kleeft. Roep je nu meteen: "ah, dus het is allemaal mijn eigen schuld!?" Lees dan zeker verder, want wellicht helpt mijn verhaal je om uit die slachtoffer rol te stappen.

Als lichtwezen koos ik deze tijd, omdat de mens eindelijk klaar is om uit de dualiteit en terug in de eenheid te stappen. Alleen hebben we daarvoor eeuwen oude programmatie, indoctrinatie en karmische stukken te transformeren. Dit is geen gemakkelijk proces. Het vereist zeer veel geduld, zachtheid en het lef om 'anders' te durven zijn. Gelukkig zijn we niet alleen en is er altijd hulp beschikbaar. Soms vanuit zeer onverwachte hoek.

Zo werd ik al op jonge leeftijd geleid door boeken en personen die op mijn pad verschenen. De Bhagavat Gita leerde me over reïncarnatie en het heilige verbond tussen Kali en Shiva, die tezamen de illusie van "goed versus slecht" doorbraken. Al een lange tijd vinden Oosterse wijsheden hun weg naar het Westen, maar door de kerkelijke doctrines worden deze tot op de dag van vandaag verdraaid, gemangeld en vervormd, waardoor er eerder verwarring dan verheldering ontstaat.

Dit terwijl in onze eigen oude tradities dezelfde wijsheid al verscholen lag. Vandaar dat de kerk en de machthebbers er alles aan deden om al die kennis uit te roeien. Als heks werd je in het water gegooid. Zonk je, dan was je onschuld bewezen (ook al verzoop je waarschijnlijk), maar bleef je drijven, dan werd je alsnog op de brandstapel gezet. Een gruwelijke dood! Ook als man kon je maar beter uitkijken. Stierf je niet op het slagveld of aan de galg, dan wellicht van de honger of eenzaamheid na verbanning of uitsluiting.

Hoe dan ook, je kon maar beter in de pas lopen en doen wat er van je gevraagd werd. En die angst voor autoriteit zit nog steeds diep in ons geworteld. Zegt de overheid dat je een lap voor je mond moet plakken of een prik moet nemen, voor ieders veiligheid, dan gehoorzaamt men braaf. Slechts weinigen begrijpen de noodzaak om zelf onderzoek te doen en laten zich niet met een kluitje in het riet sturen. De sociale druk is enorm!

De twee kampen die daardoor ontstaan (het zijn er in werkelijkheid veel meer, maar je bent voor OF tegen, althans zo denkt men) voeren een oneindige strijd met eigenlijk alleen maar verliezers.

Tja, hoe doorbreek je zoiets?

Wat ik veel zie gebeuren is symptoom bestrijding. Dus met de gevolgen om leren gaan, in positieve zin. Of het gewoon letterlijk bestrijden, verstoppen, weg stoppen, ontkennen of erkennen puur om de oorzaak buiten je te leggen en er dan alsnog in blijven hangen.

Ik ga een aantal voorbeelden geven, die je vast wel herkent.

De pillen fabrikant is er bij gebaat dat de 'medicijnen' die ze produceren niet echt genezen, want dan zou je na verloop van tijd je die pillen niet meer nodig hebben. Zo ging ik ooit naar de huisarts om de oorzaak van mijn te hoge bloeddruk te achterhalen. Ik werd na wat testjes naar huis gestuurd met een doosje pillen en een hoop onbeantwoorde vragen.

Ik had gevraagd: "wat veroorzaakt een te hoge bloeddruk?" en kreeg als antwoord alle mogelijke gevolgen van het te lang rond blijven lopen met een te hoge bloeddruk. Na het helder maken van mijn vraag, kreeg ik lijst aan mogelijke oorzaken, maar geen eenduidig antwoord van waar de oorzaak bij mij lag. Ik vermoed dat het onderzoek dat daar voor nodig is, te veel tijd geld of moeite kost. "Neem deze pillen maar en als dat niet werkt, horen we het wel..." Ik had bloedvat ontspanners mee gekregen, die er voor zorgden dat m'n bloedvaten wijder worden, waardoor het bloed er makkelijker doorheen stroomt en dus m'n bloeddruk daalde.

Na een paar dagen kreeg ik rare bijverschijnselen. "Niks aan de hand. Tis even wennen. Hou het in de gaten!" Toen ik een paar dagen later nog eens belde met de mededeling dat ik me continu duizelig slap en futloos voelde, moest ik acuut stoppen en naar de praktijk komen. M'n bloeddruk was veel te laag en werd me verteld dat dit eigenlijk veel levensbedreigender is dan een te hoge bloeddruk.

Ik had al eerder vraagtekens gezet bij dit zogenaamde geneesmiddel, want op de vraag: "hoe lang moet ik dit slikken?" werd geantwoord: "waarschijnlijk voor altijd"... Dan is het toch geen geneesmiddel!? Het geneest namelijk niet, het bestrijd de symptomen! Sterker nog, het probleem was niet weg, ik had er eerder een probleem bij gekregen. Een levensgevaarlijk probleem in mijn geval. Wat een kwakzalvers!!!

Verstoppertje spelen

Hier zou ik een heel boek over kunnen schrijven. Over hoe the pink elephant in the room, veeg het maar onder het kleed, "als je het maar naar je zin hebt" en vooral geen discussies, niet alleen in onze familiekring maar eigenlijk overal om me heen, telkens weer opduiken. Tis net alsof er al zoveel over gediscussieerd wordt - op 't werk, bij sociale gelegenheden, in talkshows en andere TV programma's - dat we murf geworden zijn en niet meer open staan voor welke andere mening dan ook.

Ik kan me dat ergens ook wel voorstellen in deze snel veranderende tijd. De generatie kloven zijn enorm geworden. Mijn grootouders hebben beide wereldoorlogen meegemaakt. In hun jeugd reden er nog paard en wagen door de straat. Mijn ouders hebben nog meegemaakt dat er nog geen TV was, ik dat er nog geen internet was en mijn 15 jaar jongere vriendin weet nog net wat een videoband is, haar veel jongere broertje heeft dat allemaal al niet meer meegemaakt.

Dus het zijn niet alleen de doofpot, de taboes of de oorlogstrauma's, maar ook het enorme verschil in cultuur en tijdsgeest, waardoor over zo veel dingen niet gesproken kan worden. Men verstaat elkaar gewoon niet meer. 

Komt nog eens bij dat men ook op het vlak van bewustzijn enorm ver van elkaar af staat. Had je enigszins open minded ouders, dan was het paranormale niet eens zo abnormaal. Daarna volgde de hele spirituele revolutie, waar Eckhart Tolle voor veel mensen toch wel hele rare dingen zei, De Celestijnse Belofte gewoon een slecht geschreven boek was en yoga, Tai Chi en tantra toch nog echt veel te zweverig waren.

Sommige van jullie kunnen dit nauwelijks voorstellen. Tis toch allang bekend, dat je niet de persoonlijkheid bent, dat je een ziel in een lichaam bent, of nog een stapje verder, dat je weet van welk ander sterrenstelsel je afkomstig bent en wat jouw missie is hier op aarde. En toch vind jij het waarschijnlijk af en toe ook nog best lastig volledig jezelf te zijn. Wat mij brengt bij het volgende voorbeeld.

Ontkenning van behoeftes

In het PRI boek dat ik aan het lezen ben, legt Ingeborg Bosch het kraakhelder uit. Het is niet de huidige situatie, die zoveel pijn doet. Het is de pijn die we als kind ervaren hebben, waar we destijds niet mee om konden gaan. Als kind hebben we coping mechanismes ontwikkeld, die we nu als 'volwassenen' nog steeds hanteren. Zo proberen we grip op de huidige situatie te krijgen, eigenlijk om de situatie in onze kindertijd te veranderen. Dat gaat dus niet en daarom lopen er zoveel gefrustreerde grote kinderen rond op deze planeet.

Wat er nodig is om dat verwonde deel in ons te helen, is om de pijn van toen te mogen voelen. Alleen hebben we daarvoor ons eerst bewust te worden van die coping mechanismen. Anders zullen we de vervulling van onze behoeftes buiten onszelf blijven zoeken. We weten vaak helemaal niet, waar we eigenlijk behoefte aan hebben, op dat moment. We gaan uit Valse Hoop ons best doen, in de hoop dat er 'daar' dan iets verandert. We gebruiken Valse Macht zodat iedereen om ons heen op z'n tippen gaat lopen en wij het idee hebben de situatie machtig te zijn. Of we ontkennen gewoon onze behoeftes, zo van: "nee hoor, er is niks mis met mij, heb alles wat ik nodig heb".

En zo gaan we dus volledig voorbij aan ons innerlijk kind en onze ware behoeftes. Ons authentieke zelf hebben we opgeofferd, in de hoop verbinding van buitenaf te ontvangen. Maar omdat de ander alleen maar aan jouw behoeftes voldoet, zolang jij aan hun behoeftes voldoet, komt er eigenlijk nooit een 'resolve' (verandering/oplossing). We herhalen het verleden, her-creëren telkens dezelfde pijnlijke situaties uit onze jeugd, en geven vervolgens onszelf, de ander of beiden de schuld van ons ongemak.

In een podcast met Gabor Maté legt hij uit dat het woord trauma 'verwonding' betekent. Het is de wond die we als kind opliepen en waarom we in deze zieke maatschappij nauwelijks tot heling komen. In mijn nieuwsbrief vertel ik hier nog wat meer over en deel ik een aantal podcasts in het Nederlands. Een vervolg blog is in de maak, waar ik wat meer vertel over hoe ik zelf m'n trauma's verwerkt heb (en nog ben).

Spiritual bypassing

Ik was er een tijd geleden al aan begonnen. Althans zo dacht ik. Ik was naar een retreat van Bentinho Massaro geweest in Baarlo (2016). Dat voelde echt als thuiskomen. Samen met nog 500 andere 'aliens' kon ik gewoon lekker mezelf zijn. Ik hoefde niemand wat uit te leggen, ze spraken allemaal dezelfde taal als ik. Ik hoefde me niet in te houden, uit angst de ander te kwetsen of niet begrepen te worden, wanneer ik de ander vertelde wat ik bij ze waarnam. Sterker nog, ze wouden alleen maar meer weten. Iemands akasha lezen, een healing geven of ontvangen, eye-gazing of gewoon een open hartig gesprek; er werd van alles vrijelijk uitgewisseld. Zonder angst, schuld of schaamte, en alles overgoten met een Zelf Realisatie sausje. En volledig vegetarisch, hahaha. Wat een schijnvoorstelling!

Het duurde wel even voor ik doorhad wat ik aan het doen was geweest. Moest eerst dakloos worden, door Nederland en België zwerven, op zoek naar Community, voor ik zwaar teleurgesteld weer bij mezelf kon thuis komen. Woon inmiddels in Maastricht, heb een fijn huisje, breng m'n dagen door samen met een heel bewuste vriendin, die net als ik bereid is de diepste dieptes en donkerste schaduws onder ogen te komen. Plantmedicijn, hypnose- en therapie sessies, familie opstelling en heel veel podcasts en dat soort videos kijken en luisteren - ik had kennelijk nog heel wat te verwerken.

Gelukkig kan ik dit delen met iemand die ook bereid is naar zichzelf te kijken. En heb ik nog contact met andere vrienden die door soortgelijke processen gaan. Volgens mij gaan we er allemaal vroeg of laat doorheen. Is dit onderdeel van het ascentie proces. Loslaten van oude patronen, gebaseerd op angst, en het omarmen van al die delen (deelpersoonlijkheden) die we ver weg gestopt hebben, bekritiseren of afkeuren. Ik neem het mezelf niet kwalijk. Het is hoe we opgevoed zijn, de maatschappij waarin we opgegroeid zijn, en dat allemaal omdat men zogenaamd niet beter wist.

Maar daar trap ik dus niet meer in. Ik geef niemand de schuld. Niet m'n ouders, niet de wereld en niet mezelf, maar spreek iedereen wel aan om z'n verantwoordelijkheid te nemen. Het bewustzijn, de kennis en de wijsheid dat het ook anders kan, is er nu! En eigenlijk al heel lang, maar goed, laat ik daar niet over zeuren. We leven nu. Althans dat wil ik graag, LEVEN! 

Als daarvoor eerst massa's aan trauma en karma verwerkt moeten worden, kom maart op dan, zou ik zeggen. Want dat strijden, om slechts te overleven, daar ben ik wel klaar mee. 

~wordt vervolgd~