Laat ons puberen

Het heeft even geduurd, maar de tijd om volwassen te worden als mens, is nu toch echt aangebroken. Uiteraard gaat dat niet zonder slag of stoot. Waren we lange tijd als kind nog aan het stampvoeten, omdat we onze zin niet kregen. De ander de schuld geven (en eigenlijk dus je zelf op je kop geven) gaat gewoonweg niet meer. Wijs je met één vinger naar de ander, dan wijzen er drie vingers terug naar jou (en de duim wijst naar God). 

Alles komt keihard naar je terug. Hoe harder jij schopt, des te harder krijg jij het te verduren. Want wat je uitzendt, trek je aan. Als motten, die in het Duister naar het Licht worden getrokken. Hoe dichter jij bij de lichtbron staat, hoe groter de schaduw die achter je verschijnt. Onze kinderachtige manier van omgaan met vrijheid, komt voort uit ons gebrek aan verantwoordelijkheid. Zoals Rudolf Steiner lezing gaf over de taak van liefhebbende ouders: beperk je kinderen, opdat ze verantwoordelijkheid kunnen ontwikkelen, en zo hun gegeven vrijheid (bij geboorte) terug te verdienen. Zo ook is de mensheid nu flink aan het puberen geslagen.

Alleen het manco is, dat wij allen opgegroeid zijn bij Grote Kinderen, die zichzelf als autoriteit wanen. Ze zetten een pet op en denken daarmee het recht te hebben, jou te kunnen vertellen, hoe jij je behoort te gedragen. Maar daarmee laten ze alleen maar hun eigen onverantwoordelijkheid zien. Niemand heeft het recht jouw vrijheid te beperken, zonder jouw consent. Dat is een universeel gegeven. Maar ja, daar heb jij dan wel bewust van te zijn. Hoe makkelijk geef jij de ander toestemming je te overheersen? Lang was dit zelfs gewenst. Wij hadden als mensenkinderen immers nog niet het vermogen tot zelfbestuur.

We zijn echter wel voorbeeld gaan nemen aan die Grote Mensen. Zij gaven het slechte voorbeeld en wij kopieerden dat gedrag. Wat overigens precies het juiste was voor onze ontwikkeling als mens. Zodoende konden wij als ziel namelijk de dualiteit ervaren, die we als Lichtwezen niet of nauwelijks kennen. Buiten dit aardse leven zijn velen van ons onderdeel van een collectief, dat als één wezen functioneert. Natuurlijk verwachten we na incarnatie hier op aarde een soortgelijke structuur te ontvangen. Niet wetende - omdat we het 'vergeten' zijn - dat Mens zijn een vrij eenzame belevenis was.

Nu we als collectief de kinder-tijd achter ons hebben gelaten, is de puber-tijd dan eindelijk aangebroken. Een moeilijke tijd voor velen, omdat we dus dat 'slechte' voorbeeld kregen en nog steeds bijna overal om ons heen zien. Sluikreclame die zo in-your-face tot in je slaapkamer z'n aanwezigheid laat gelden. Seks en seksualiteit zijn zo verwrongen geraakt, dat de pubers van nu niet eens meer weten of ze nou jongen of meisje zijn. Tja, dat krijg je als je Grote Kinderen laat bepalen, hoe je vadertje-en-moedertje moet spelen.

Dus laat ons puberen! Laten we met de kont tegen de krib de wijde wereld in trekken. Laat ons genieten van onze vrijheid en ontdekken, dat de grote boze wereld een verse blik behoeft. Waar onze ouders overal gevaar zagen en ons probeerde te behoeden daarvoor. Zagen zij (nog) niet, dat je van een kind niet de verantwoordelijkheid van een volwassen kan verwachten en wij als vrije mens dus ook niet van overheid, onderwijs en gezaghebbende (de Grote Kinderen) hetzelfde konden verlangen. Zij hebben ook eerst opvoeding nodig.

Maar ja, van wie dan? God, de Almachtige Vader, lijkt ons in de steek gelaten te hebben. Moeder Aarde, lief bedoeld en vrijgevig als ze is, heeft ons ook maar wat laten aanmodderen. Het paradijs eren hoef je niet van een stel kleuters te verwachten. Laat je kids maar eens een weekendje alleen thuis. De puinhoop die je bij thuiskomst aantreft, reflecteert jouw gebrekkige opvoeding als ouder. Niet dat jij daar iets aan kon doen. Ook jij had nog nooit volwassenheid ervaren. Ja, misschien van binnenuit. Dat je als parentificerend kind voor je ouders aan het zorgen was. De omgekeerde wereld, en dat zie je nu overduidelijk in onze maatschappij.

Wat heeft een puber nodig? Juist, fouten mogen maken. Door vallen en opstaan. Spelenderwijs leren kinderen, alleen mogen de regels wat soepeler. Te veel beperking is namelijk ook niet goed. Scherm je het kind volledig af, bescherm je het te veel, dan weet het zich geen raad, wanneer er even geen ouder is, die ze vertelt wat ze moeten doen of hoe ze zich moeten gedragen. Hyper parenting noemen ze dat. 

Een puber wil ontdekken, heeft ruimte nodig en wil snuffelen aan de vrijheid. Om vervolgens weer veilig thuis te kunnen komen, waar het over z'n avonturen kan vertellen en goede raad kan ontvangen, indien gewenst. Die ongevraagde adviezen, van ouders (Grote Kinderen) die er zelf ook eigenlijk geen bal van snappen, daar zijn we zo onderhand wel klaar mee. Laat ons het zelf maar uitvogelen. Hooguit onder toeziend oog van zij die hier al doorheen zijn gegaan (gidsen, opgestegen meesters, aartsengelen). Laat ons knuffelen, het spel der Liefde bedrijven, zonder angst, schuld of schaamte. Van hart tot hart verbinden, met al dat leeft.

Laat ons voorbeeld nemen aan de Nieuwentijdskinderen. Geef hen alle ruimte, om ons te laten zien, wat in-verbinding-gaan werkelijk is. Wij zijn allen één, verbonden met het Goddelijke via onze eigen individuele bronverbinding, en verbonden met Moeder Aarde via de voeding en onderdak die ze ons geeft. De Mens is een groots wezen, dat misschien wel nog iets te graag met vuur speelt. Maar ja, je handen branden doe je maar één keer. Zo worden we volwassen.