The hero's journey

Van overleven naar leven

Het overgrote deel van de mensheid zit nog in de overleving. Ze werken voor geld om te kunnen voorzien in hun basis behoeften en leveren daarvoor hun vrijheid in. Hebben ze genoeg geld over dan kopen ze een deel(tje) van die vrijheid terug. Stel je eens voor dat bijvoorbeeld een overheid in jouw basis behoeften voorziet en jij vrij bent om -voor de extras die je behoeft- te werken.

Wat zou jij dan gaan doen?

En wat nou als je ook daarin voorzien wordt? Dat je naast je basis behoeften ook nog geld extra krijgt om er 'leuke' dingen mee te doen. Voor een deel ben ik daarmee opgegroeid. M'n ouders zorgden ervoor dat er eten was, een dak boven m'n hoofd en de meeste andere voorzieningen. Daarnaast kreeg ik zakgeld, vrij te besteden. 

Na m'n schooltijd, dienstplicht en een beetje van het werkende leven te hebben geproefd, vroeg ik een uitkering aan. Ter voortzetting van m'n 'luizenleventje'. Als amateur muzikant ervaarde ik veel vrijheid, maar naarmate ik professioneler werd, kwam ik weer in die 'werkende' wereld terecht. Een ware dooddoener voor m'n creativiteit. Het vloeide niet meer. Inspiratie kan je niet (af)dwingen!

Telkens wanneer ik een talent verder ontwikkelde, liep ik tegen hetzelfde euvel aan: het werd werk. En dat voelde niet goed. Raakte dan al snel m'n passie kwijt. Het kwam niet meer van binnenuit. 

Van verveling naar vervulling

Maar ja, wat dan? Als alles wat ik graag doe uiteindelijk leidt tot dezelfde uitkomst. Dat het als werk gaat voelen. Al snel zakte ik in een diep moeras en het heeft lang geduurd voor ik hier weer uit kon komen. Depressie en verslaving lagen constant op de loer. 

Uit verveling zocht ik m'n heil in de 'gaming' wereld. Dag en nacht speelde ik een spel genaamd "Gore, the ultimate soldier". De makers van het spel hadden gratis een open source level designer beschikbaar gesteld, waarmee we dus zelf virtuele werelden konden bouwen. Ook hier werd ik weer zo goed in, dat de makers me uitnodigde in hun team. En voor ik het wist, was ik weer aan het werk. Potverdomme! Hahaha...

Maar wat de verveling me had geleerd, is dat ik op zoek was naar vervulling. Niet iets doen om maar wat te doen te hebben. Maar leven vanuit m'n hart, met passie en overgave.

Van opgave naar overgave

En zo werd me duidelijk: there's more to life than work! Hier zou ik een heel boek over kunnen schrijven. Het volk dat werkt, gaat duizenden jaren terug. Daarvoor leefden we in stammen, waar sommige een vaste taak hadden (opperhoofd bijvoorbeeld) en de rest in groepen verdeelt de stam voorzagen in voedsel, kleding, onderdak en zo voort. De mannen gingen jagen en de vrouwen verzamelden; "the hunter / gatherers".

Ergens is deze taakverdeling veranderd en ontstond er een driedeling: de adel, de geestelijken en de horige. Die verdeling zien we nog steeds in onze hedendaagse cultuur. De machthebbers, de rijken en de politici hebben het voor het zeggen, Zij bepalen en de rest volgt. De rol van de geestelijken is behoorlijk veranderd, omdat het geloof in een almachtige en straffende god vervangen is door wetenschap en spiritualiteit. 

De twee-verdeling die momenteel volop wordt gepropageerd maakt de kloof alsmaar groter, en dat alleen maar om de aandacht af te leiden van wat er werkelijk gaande is. Klaus Slaap en zijn kornuiten hebben een overduidelijke agenda: zij bepalen wat goed voor jouw is, en dit begint steeds belachelijker vormen aan te nemen.

Een deel van de mensheid ziet wel dat dit ergens niet ok is, maar zien ook geen andere mogelijkheden. Ze zijn gevangenen van een systeem dat ze zelf in de afgelopen decennia steentje voor steentje hebben gebouwd. Een gevangenis waaruit niet te ontsnappen lijkt. Geld is het machtsmiddel, want zonder geld heb je niet te vreten, geen kleren aan je lijf en geen dak boven je hoofd.

Ze hebben ons volledig afhankelijk gemaakt van materiële zaken, die alle sociale binding gereduceerd heeft tot verjaardagen en binnenkort alleen nog maar via TikTok. Lekker makkelijk, hoef je elkaar niet echt onder ogen te komen en hoeft er eigenlijk nergens echt over gepraat te worden. De jeugd van nu is volledig contact gestoord aan het worden, en die vinden het wel best. Logisch, want de wereld is echt compleet gestoord aan het worden en het lijkt alsof niemand er iets aan wil of kan doen.

Het ligt diep in de mens verankerd, dat we onze plicht hebben te doen, onze opdracht te vervullen. Of je het nou als Lichtwerker als je zielsmissie ervaart, als ouder naar je kinderen toe of als lid van de maatschappij; je bent iets verschuldigd. Vanuit het karmische systeem gezien volkomen logisch. Maar de mens is toch een goddelijk wezen dat vrije wil heeft gekregen? Waarom kiezen we er dan voor om nog steeds netjes in de maat te lopen? Is dat echt alleen uit angst? Zijn we dan werkelijk zo gebrainwashed?

Ik in ieder geval niet. Ik heb er dus nooit aan meegedaan, of m'n uiterste best gedaan om er zo min mogelijk aan deel te nemen. Daardoor werd ik maar raar gevonden en soms zelfs een 'outcast'. Maar ik putte daar juist kracht uit. Ik was fier op mijn anders zijn. Ik schoot er soms zelfs een beetje in door, want tuurlijk vind ik het ook fijn om me te verbinden. Als eenling stond ik er ook maar alleen voor. Gelukkig kwam ik ook andere eenlingen tegen. En sinds de komst van internet ook heel veel online.

M'n grootste behoefte is toch in community leven. Met gelijkwaardige mensen niet alleen samen wonen, maar alles delen, samen leven, elkaar dragen in een moderne versie van een stam: mijn tribe! Deze behoefte hoor ik bij een groeiend aantal mensen en niet meer alleen om de maatschappij te ontvluchten. Het komt meer en meer van binnenuit. Mensen die niet vies zijn om de armen uit de mouwen te steken, maar dan niet om iemand anders z'n zakken te vullen. Voor elkaar!

Van lijden naar leiden

We hebben hier nog wel wat voor te doen. Naar binnen te kijken, in onszelf. Stoppen met wijzen en je zelf of anderen de schuld te geven. Verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen acties en keuzes. Zo doorbreken we het wiel van karma en bevrijden we ons van eeuwenoude programma's. Eind aan de slavernij, verlost van het lijden; daar is leiderschap voor nodig. Die leiding heb je echter eerst voor je zelf te nemen.

Hoe ik dat doe?

Allereerst door niet meer mee te doen aan de machtsspelletjes. Of steeds minder, want ook ik heb hier nog heel wat bewustzijn in te ontwikkelen. Niet willen werken voor geld, niet mee willen doen aan de slavernij, maar wel deel uit willen maken van de maatschappij. Het leek een onmogelijke taak. Ook ik leed aan schuld en schaamte, door angst om afgewezen of buitengesloten te worden, wat vroeger tot een gewisse dood leidde. Dat is allang niet meer zo. Geld mag dan nog nodig zijn, maar ook dat zou heel snel kunnen veranderen.

Natuur en technologie kunnen heel goed samen gaan. Zonne-energie is daar een goed voorbeeld van. Schoon water is heel belangrijk, net als frisse lucht en gezond voedsel. Ik eet zo veel mogelijk biologisch, met voedselbossen als toekomstdroom. Woning- en leefruimte delen met de mogelijkheid om me zo af en toe even te kunnen afzonderen. Een plekje waar mijn spullen veilig zijn, vind ik steeds minder belangrijk, ook die kan ik delen.

De grootste shift die ik gemaakt heb, is energetisch. De kwaliteit van mijn aura en de hoogte van mijn frequentie zijn mijn verantwoordelijkheid. De gemoedstoestand van anderen heeft daar wel degelijk invloed op. Daarom wil ik me verbinden met gelijkwaardige mensen. Gelijkgestemdheid is al minder belangrijk geworden. We hoeven echt niet allemaal dezelfde geloof- of levensovertuigingen te hebben. Variatie is juist goed voor de balans.

De relaties die ik met anderen aan ga en kan gaan, is volledig afhankelijk van de verbinding met mezelf. Wijs ik me ergens nog (onbewust) af, dan is de kans groot dat ik dat nog op de ander projecteer. Dan reageert m'n ego, om me te beschermen, maar waarvoor eigenlijk. Wanneer ik genoeg voor mezelf zorg, van mezelf hou, mezelf respecteer, dan kan ik ook veel makkelijker de ander in hun waarde laten.

The hero's journey 

Ben momenteel een Netflix serie aan het kijken: The Last Kingdom. Waarin de leus "het lot bepaalt" veelvuldig wordt geopperd door de hoofdrolspeler. Ik heb echter de overtuiging dat ik mijn eigen lot bepaal. Door verantwoordelijkheid voor mijn eigen acties en handelen te nemen, hoef ik niemand iets kwalijk te nemen. Ook de maatschappij niet, de machthebbers of het slaafse volk. We zijn allemaal kinderen van god, of zoals ik het noem: afgezanten. Ieder een unieke uitdrukking van één en hetzelfde opperwezen. Dat wetende erken ik het goddelijke in de ander en wordt het duistere of ieder's schaduwkanten niet tot iets slechts. 

Geld is dan ineens niet vies meer, en misschien wel keihard nodig, in grote hoeveelheden, voor wat ik zou willen neerzetten in deze wereld. Ik ben ook helemaal niet vies van werk. Mits het voor het juiste doel is. Dan doe ik dat graag juist, met veel passie en bevlogenheid. Vanuit, met en in Liefde.